Elanor nie poleca – „Bestia. Przebudzenie Lizzie Danton”

Rzadko krytykuję przeczytane książki w kontekście – nazwijmy to – moralności. Nie lubię moralizatorstwa w powieściach, chyba, że są to powieści stare, w których taki styl był często normą. Wtedy mi to nie przeszkadza. Najlepiej jednak, gdy pozwala się myśleć i oceniać czytelnikowi. Ale to, co ostatnio przypadkiem wpadło w moje łapki, przeszło ludzkie pojęcie i domaga się natychmiastowego wyrażenia moralnego sprzeciwu. Wierzyć mi się nie chce, że takie rzeczy niektórzy ludzie uważają za piękne historie miłosne. Ostrzegam, to nie będzie recenzja, tylko niesmak przekuty w tekst, dlatego będą spojlery.

Piękne, szkockie krajobrazy

Do sięgnięcia po powieść: „Bestia. Przebudzenie Lizzie Danton” L. A. Fiore, skłoniło mnie zawarte w jakimś znalezionym opisie stwierdzenie, że tłem akcji są piękne, szkockie krajobrazy. Jakże mogłabym się nie skusić? Nie przepadam za romansami, ale pomyślałam sobie: „A może tym razem będę mile zaskoczona”?
Niestety jedyna, dobra rzecz, jaką można o tej książce powiedzieć, to rzeczywiście piękne tło. Opowiedziana historia ma być współczesną bajką o pięknej i bestii, a jest po prostu odrażająca. Swoją drogą nie wiem czemu mam wrażenie, że to jakiś kolejny tworek na kanwie „Zmierzchu”.

Piękna i bestia

Główni bohaterowie, Brohan i Lizzie, mają dzieciństwo jak z koszmaru. Ojciec Brohana jest szaleńcem, który obwinia syna za śmierć matki przy porodzie i okrutnie się nad nim znęca. Lizzie urodziła się tylko dlatego, że matka, ze względów finansowych, chciała zatrzymać przy sobie jej ojca.
Wychowująca się w Nowym Jorku Lizzie trafia do będącej wyjątkowo okropnym miejscem szkoły z internatem, a później zostaje malarką.
Dorastający w szkockim miasteczku Brohan natomiast wybiera sobie zawód… bynajmniej nie artystyczny. Wszyscy – w tym para służących, którzy go właściwie wychowali – doskonale wiedzą, czym się zajmuje, lecz udają, że tego nie widzą. Wie też o tym Brianna, nauczycielka, która w pewnym momencie próbowała mu pomóc i która okazuje się być krewną Lizzie, o której istnieniu Lizzie oczywiście nie miała pojęcia, bo matka odcięła się od rodziny.
Kiedy Brianna umiera, zostawia Lizzie spadek, domek w Szkocji. Lizzie jedzie do Szkocji i zakochuje się w tym kraju, a także w naszym sympatycznym Brohanie, którego miejscowi nazywają wilkołakiem. Długo myślałam, że skrywana przez tego człowieka tajemnica to ewentualnie zabójstwo ojca, a reszta to już dorobione przez ludzi teorie. Ale nie. Żeby nie przynudzać, Brohan jest płatnym zabójcą. Niby wiecie, takim szlachetnym, co to dopada tych, którzy wymknęli się prawu. Dopada, torturuje, czerpiąc z tego przyjemność i zabija. Jak twierdzi, gniew musiał znaleźć ujście. Czy to rusza Lizzie, gdy się o tym dowiaduje? Nie za bardzo, choć nieśmiało sugeruje, że może warto by jednak z tymi skłonnościami walczyć.
Dzieje się tam trochę. Matka Lizzie próbuje odebrać jej spadek, na jaw wychodzą jeszcze inne świństwa i świństewka, Lizzie i Brohan uprawiają miłość (ze szczególnym uwzględnieniem francuskiej), gdzie tylko się da. Brohan „sprząta” koleżankę, która w szkole znęcała się nad Lizzie oraz innymi dzieciakami. Morduje też parę innych, mniej lub bardziej związanych z fabułą osób. Dyrektorka szkoły zostaje zastraszona i zmuszona do odejścia na emeryturę, a sama Lizzie zabija swoją matkę. Całe miasteczko przeprasza Brohana za to, że nikt nie zareagował, gdy ojciec się nad nim znęcał, miejscowy policjant tuszuje sprawę zabójstwa matki Lizzie, Brohan – jak to nazywa – przechodzi na emeryturę – i żyją długo i szczęśliwie z dziećmi, pieskami i przyjaciółmi.

Nowy numer jeden

Jak to zwykle w takich sytuacjach bywa, czytałam z nadzieją, że autorka poszła po rozum do głowy i przynajmniej Brohan trafi do więzienia. Ale autorka przez cały czas stara się nas przekonać, że Brohan, który wyrywał ludziom różne części ciała, zanim ich uśmiercił i nie deklaruje, że więcej nie będzie tego robił, zasługuje na szczęśliwe zakończenie, bo tak naprawdę tkwi w nim dobro, które Lizzie wydobyła na powierzchnię. A wszystko, co robił, to wina szalonego ojca. Wszelkie negatywne działania głównych bohaterów są winą ich rodziców. Chyba nawet nie mam siły, żeby komentować głupotę tego romansidła. To, w moim rankingu zdetronizowało „Zmierzch”, a byłam przekonana, że jeszcze długo się to żadnej książce nie uda.
Język jest prosty, chwilami zbyt toporny, szczególnie w scenach erotycznych. Nie można powiedzieć, że czyta się źle, potencjał ewidentnie jest, ale zmarnowany tak, że aż brakuje mi słów uznania dla tego marnotrawstwa.
Można oczywiście próbować dyskutować, że świat nie jest czarnobiały, że każdy zasługuje na drugą szansę, ale w przypadku tej powieści, te dyskusje nie mają większego sensu, bo jest niewiarygodna pod względem psychologicznym. Brohan zawodowo jest płatnym zabójcą i ćwiartowanie ludzi żywcem sprawia mu przyjemność, ale tak w głębi duszy jest uroczym człowiekiem, tylko trzeba to dostrzec.
Wiecie co? Coraz bardziej przekonuję się do pisania. Skoro wydają takie rzeczy, chyba nie będę najgorsza.
Z całego serca nie polecam i pozdrawiam Was serdecznie.
Elanor

P.S Widzicie? Zła literatura dobrze na mnie wpływa. Pojawił się publiczny wpis na blogu. 🙂